W życiu każdego kraju i każdej społeczności zdarzają się momenty, których doświadcza się wspólnie, jako zagrożenia dla wszystkich, kiedy to pojawia się poczucie, że “wszyscy się jednoczą” - na przykład poczucie zagrożenia wojną albo wojną wewnętrzną. W takich momentach poeta liryczny czuje się wezwany - zarówno wewnętrznie, jak zewnętrznie - do pisania poezji, która mogłaby “ocalać ludzi i narody”. Uważam, że to ważne, by poeta czuł tego rodzaju odpowiedzialność. Istotne jest jednak, by tę odpowiedzialność wyrażał swoim własnym językiem czy idiomem. W poezji temperament ma znaczenie równie wielkie, co czasy. Świadomość jest swojego rodzaju moralnym wyzwaniem, ale danie wyrazu tej świadomości to kwestia sumienia artystycznego. Usłyszałem kiedyś od Josifa Brodskiego takie zdanie: “Jeśli sztuka uczy nas czegokolwiek, to tego, że kondycja ludzka jest prywatna”.

SEAMUS HEANEY 20.10.2009 Poezja, przyjaciółka człowieka | Tygodnik Powszechny

[in my rough translation:

In every country’s and community’s life, there are moments experienced together, as a threat to all, when there is a feeling that “everyone unites” - for example, a sense of danger of war or internal war. In such moments, the lyrical poet feels called both internally and externally to write poetry that could “save people and nations.” I think it’s essential for a poet to feel that kind of responsibility. However, he must express this responsibility in his own language or idiom. In poetry, temperament is as important as times. Awareness is a kind of moral challenge, but the way of the expression of this awareness is a matter of artistic conscience. I once heard from Josif Brodsky this phrase: “If art teaches us of anything, it is that the human condition is private.”]

Su Ai_Fieldwork #6

https://www.ntcri.gov.tw/en/information_54_138056.html

and here is the video from the exhibition:

https://www.facebook.com/NTCRI/videos/1316025205508281/

and virtual tour:

https://my.matterport.com/show/?m=fEgSvKMZgxv